Oğluna nəsihət 

Nurəddin oğluna öyüd-nəsihət verir ki, siqaret pis şeydir, çəkmə. Görür kar eləmir, əlavə edir ki, hələ indiyədək siqaretdən xeyir görən olmayıb. Baxır ki, oğluna nəsihət təsir eləmir. Səsinin tonunu qaldırıb yarızarafat qışqırır. – Ay köpəkoğlu, siqaret yaxşı şey olsa, mütləq Hacıhəbillahlar da onu çəkər, başa düşdün?!
Oğlu Hacıhəbubyllahları tanıyırdı, onlar artıq hərəkətlərə yol verməz, ziyanlı işlərə qoşulmaz, izafi xərclər etməzlər. Ona görə gülümsəyərək atasına deyir:
– Ata, indi başa düşdüm.

Məsləhətə etiraz 

Yetim oğlu Nurəddin uzun illər məişət xidməti kombunatında iqtisadçı işləyib. Müxtəlif xasiyyətli müdirlərlə asanlıqla dil tapıb. Qocaman kommunist Üzeyir kişi direktor olan vaxt, bir xeyir işlə əlaqədar idarənin özəyi, yəni direktor, baş mühəndis, baş mühasib və Hurəddin nahar vaxtı yaxşı yeyib- içirlər, kefləri kökəlir. Üzeyir kişi bir böyük kimi onlara məsləhət görür: – Yaxşıca kefimiz durulub, gəlin nahardan sonra idarəyə getməyək, oğraş-moğraşa rast gələrik kefimiz pozular. Doğrudan da əhaliyə xidmətlə əlaqəli bütün idarələrdə şikayətçi çox olduğundan o idarə həmişə davalı olurdu. Ona görə Nurəddindən başqa hamı bu ağıllı məsləhətə razılaşır. Nurəddinsə kimdənsə alacağı olduğundan mütləq idarəyə getməli imiş.
Zarafatyana etiraz edir:
– A müdir, idarədə dörd oğraş var, hamısı burdadır, kimə rast gələcəyik ki? Gəlin qayıdaq işimizə. Əvvəl hamı gülüşür.
Üzeyir kişini söz alır və bərk hirslənir.

Tapmaca

Nurəddingilin yoldaşları hər bazar dəstə qurub nərd oynayırlar. Yorulanda qara Niyazi təklif edir ki, gəlin tapmaca deyək. Yetim oğlu tez irəli düşür:
– O hansı idarədir ki, müdiri qurd oğlu, mühəndisi cuhud oğlu, iqtisadçısı yetim oğludur? (Həmin vaxtlarda əhaliyə xidmət kombinatının müdiri qurd oğlu Ələfsər, mühəndisi cuhud oğlu Maqsud iqtisadçısı Yetimoğlu Nurəddin idi) Hamı bədahətən deyilmiş bu "tapmacaya” ürəkdən gülür.

Böyük seçmək 

Yetim oğlugil on iki yoldaş həmişə bir yerə yığılıb istirahət günləri əylənirlər. Bir gün o təklif verir ki, gəlin içimizdən özümüzə böyük seçək.Hərə hörmətli bir adamın adını deyir. Nurəddin isə israr edir ki, qoy böyüyümüz "pekarnı Abduləvvəl” olsun. Abduləvvəl əvvəlcə fərəhlənir ki, ona etimad edilir, sonra Nurəddinin hiyləgər olduğunu fikirləşib liderliyi boynuna almaq istəmir:
– Nuru və Niyazi idarə müdurləridir, bank Ələsgər də məndən yaşca böyükdür, çoxunuz da mövqecə məndən yüksəkdəsiniz. Bəs məni böyük seçməkdə bicliyiniz nədir? Nürəddindən çox xahiş edirlər ki, məqsədini aşıq desin. O şaqqanaq çəkərək bildirir:
– Biz də səhv edə bilərik, adamı söyəndə əsasən böyüyünə söyürlər. Nuru və Ələsgər abırlı adamlardır, yaxşı düşməz, qoy söyüşlər Abduləvvələ getsin.
– Hamı gülüşür, rəhmətlik Abduləvvəl üzüyola olduğundan razılaşır və dəstənin böyüyü seçilir.

Öz arşını 

Şəki bazarında basırıqda Nurəddin maşını düz yanımda saxlayıb "otur” - dedi. Azca aralanmışdıq ki, yenə əyləci basıb bir nəfər də götürdü. Bu, qırmızı sifət, bəstəboy bir kişi idi. (Sonradan bildim ki, o da hazırcavab adamdır, adı Həmidmiş, amma Nurəddinlə bacarmadı) Nurəddin arxaya qanrılıb:
– Xaloğlu, necəsən, nə xəbər var? - soruşdu. Bu əhvalat birinci İran zəlzələsinə təsadüf edirdi. 90-cı illər olardı. Həmid təəssüflə dedi:
– İranda qırılan çox olub, nə olaydı bir elə zəlzələ də burda olaydı. Nurəddin bir də geri qanrılıb təəccüblə:
– Xaloğlu, niyə axmaq-axmaq danışırsan, camaat yazıq deyil, axı niyə?
Həmid iddia ilə:
– Oğraş, alçaq çoxalıb, qoy bir az qırılsın.
Nurəddin cəld gülə-gülə cavab verdi: