Balaca böyük Akifin 4 yaşı tamam olur. Evimizdə, ailəmizdə  fərəhli anlardır. Akifin  əlimizi  yumanda ovcumuz boyda olan ürəyinə sığışmayan sevinclərinin, təbəssümlərinin  içindəyik, yan-yörəsindəyik.Mən lap kənardan da  seyr edirəm.Sevinmək –sevinməkdir:  məktəbə get -sevin, ali məktəbə qəbul olun -sevin, avtomobil al- sevin. Hamısı bir-birinə bənzəyəcək. Amma uşaq  sevincindən  şirin sevinc yox. Onlara alınan hədəiyyəni  mənə alsalar, küsərəm, inciyərəm. Amma bunlara elə bil dünyanı bağışlayıblar.

Təpədən dırnağa bunlar  məsumiyyət, barış, sevgi  bağlılığı: dünyaya, həyata...

Deyirlər ki, qocalıqda günlər uzun, illər qısa olur. Amma mən əksini görürəm:  çox uzundur illər. 13-14 il gəlib keçsəydi , əmin olardım ki, nəvələrim artıq  dünyanı dərk edə bilir, özünü daha saxlaya biləcək və s.

 Bu  xoş ovqatlı vaxtımda balalarıma, nəvələrimə dünyanın bütün uşaqlarına arzuladıqlarımı arzulayacağam: nəvələrim də onların arasında...

Arzuladıqlarım əmin-amanlıq, cansağlığı və  yetərincə ata-ana sevgisi, baba sevgisi... Qalan 97 səbəbin qrafasına gətirin özüm işarə - "V” qoyum.

  Valideynlər, babalar, siz də vaxt varkən uşaq ləzzətindən kamiyab olun, bunun üçün onlara ayrılmaq lazımdır, vəssalam...