Ailə iki əks-cinsin bir ittifaqda könüllülük əsasında birləməsidir. Birləşirlər, özü də təmtəraqla. Həyatlarının sonuna kimi bu həyatı təmtərqla saxlayanlar da olur, 1-2 ildən sonra hərəsi öz qütbünə çəkilənlər də , bir-birləri ilə işləri olmur, bir-birlərinə dəyib-toxunmurlar da. Belə deyək də, formal bir evlilik olur. Kənardan baxanlar deyir ki, maşallah cüt bəxtəvərlərdir, başlarını salıb öz həyatlarını yaşayırlar, amma yazıq proletarın "mehriban düşməni”n də burda "dişi bağırsağını” kəsir. Yaxınılarından birini telefonda və ya küçədə söhbətə tuta bilsə, elə bir bunu deyir:”İçim özümü yandırır, çölüm özgəni”.
Tarix göstərdi ki, qadınların bir az da yalan danışmaqları var. Gedib-gəldiyimiz evlərin neçəsində bu sözləri eşitdik, saytlarda oxuduq: "yandım, hirsdən partladım, öldüm”, gerçək həyatda isə bunun heç biri baş vermədi, sadəcə, proletarı bu yollada stresdə saxladılar.

Mənim də müəyyən bir evlilik təcrübəm var, müşahidə, müqayisə bacarığım var. Fikrimcə, Azərbaycan kişisi qədər ailəsinə bağlı, uşaqlarına bağlı ər-ata yoxdur. Bunu eşitməmişəm, kimsə deməyib: görüb yəqin edirəm hər gün. Nə olayda ailə cütlükləri hər zaman bir-birlərinə sədaqətli olaydılar. Bu, fizioloji ehtiyacla baölı deyil. Bu, 2-ci, 3-cü dərəcəli, sevgi prosesinin isti axarında ehtiyac duyulan ülfət, bağlılıqdır. Belə deyilsə, artıq o, ehtirasdır və mənə görə artıq hislər belədə adamı idarə edir. Unutmaq olmaz ki, qadına ər lazım olduğu kimi, ərə də qadın lazımdır. Hər yaşın öz ehtiyacları, öz qayğıları var. Sadəcə, doğma baxışlar, səs-həyan, hənirti olsun.
Əsl sevgi budur. Bir kişi ancaq onda sədaqətlidir ki, gözlərində yalnız bir böyük və bir balaca çiçək var. Bir qadın bilirsiniz nə vaxt xoşbəxtdir: onda ki, həyatında ancaq iki oğlan var: bir böyük oğlan, bir də balaca...