İlham Əliyevin böyük diplomatik uğurları bu çətin ərəfədə qüvvələr nisbətində Azərbaycanın  tərəfdarlarını artırdı, Ermənistana meyilli olan ölkələri   bitəfləşdirdi.  Nadir  şahdan  üzü bu yana torpaqlarımızı çox itirmişik. Yağmalanan torpaqlar illər  keçdiyindən yaddaşlarda tamam daşlaşmışdı.   Amma indi biz  yağmalanmış torpaqlarımızı geri qaytarırıq, həm də hərb yolu ilə,  özü də  dünyanı heyrətə  salan yeni döyüş texnologiyaları ilə.  Bunlar İlham Əliyevin torpaqlarımızı işğaldan azad  etmək üçün  çox dəqiqliklə müəyyən  etdiyi  strategiya  ilə mümkün oldu. Çox  doğru diplomatiyamız var bizim, çox  təmkinli və uzaqgörən siyasətçimiz var bizim. Bu xətt  başlanğıcını doğru, dəqiq siyasi-ideoloji  fəaliyyətdən götürməmiş olsaydı,  44 günlük Zəfər  də mümkün olmayacaqdı. Bunlar isə bilavasitə İlham  Əliyevin  siyasi müdrikliyi və qətiyyəti ilə mümkün oldu.

 Prezident İlham Əliyev son iki  yüz ildən artıq keçən müddətdə Azərbaycanın ərazi bütövlüyünü bərpa edən, həm də  Vətən müharibəsi ilə bərpa edən   lider kimi adını əbədi olaraq tarixə yazdırdı, Azərbaycan xalqının qəhrəmanlıq salnaməsini yaratdı.  İlham Əliyevin    Milli Qəhrəman   adı daşımağa   tam haqqı var,  bu  Zəfər  dastanının  müəllifi odur. 

 Biz  müharibənin ilk günlərində "Ana və  Uşaq.az ” saytında  Ali Baş Komandanımızı xalqımızı qələbəyə apardığına əminliklə yazmışdıq : " ...Mən ürəyimə gələn bir arzumu da bildirəcəyəm. Rusiya tarixinin Kuzma Minin və Dimitri Pojarski adlı milli qəhrəmanları var. 

1611-1612-ci illərdə bu qəhrəmanlar Moskvanı Polşa-Litva və İsveçin işğalından xilas ediblər.

... Yadellilər  Rusiyadan qovulduqdan sonra Qızıl Meydanın yaxınlığında Pojarskinin və Kuzma Mininin şərəfinə bir abidə ucaldılıb və bu abidənin üzərində yazılıb: "Kuzma Mininə və Dimitri Pojarskiyə minnətdar olan Rusiya.”

Azərbaycanın  ən uca bir yerində  bu cür minnətdarlıq abidəsi mütləq ucaldılacaq. Üzərində də yazılacaq: "İlham Heydər oğlu Əliyevə minnətdar olan Azərbaycan”.

Hələliksə bu abidəni biz ürəyimizdə, gözümüzdə ucaldırıq.”  

 Mən   Milli Ordumuzun  rəşadətli əməliyyatlarını da televiziyadan, mətbuatdan  izləmişəm. Mən xalqın  orduya , dövlət başçısına sonsuz etimadını, dəstəyini  gözümlə görmüşəm. Hamımız görmüşük, bütün  XALQ görüb.  Xatırlayırsınızsa, illərdir  cəmiyyətdə  müharibə çağırışları vardı, insanlar  silah istəyirdilər, Ali Baş Komandandan əmr  verməsini istəyirdilər. Amma  Prezident   münaqişənin   işğalın   beynəlxalq  hüquq , beynəlxalq diplomatiya çərçivəsində  dinc yollarla nizammlanmasına  səy göstərirdi, xalqı  da  səbir və təm kinli olmağa çağırıdı. Xalq da  ölkə başçısının siyasi xəttinə sədaqətlilik göstərdi. Keçən il   İyul ayının  12-də günorta saatlarından başlayaraq Ermənistan silahlı qüvvələrinin bölmələri Azərbaycan-Ermənistan dövlət sərhədinin Tovuz rayonu sahəsində atəşkəs rejimini kobud şəkildə pozaraq artilleriya qurğularından istifadə etməklə mövqelərimizi atəşə tutublar.  Dağıntılarımız və itkilərimiz  oldu. Bu, Vətən müharibəsinin  başlamasına səbəb oldu. Ordumuz elə ilk  gündən düşmənin layiqli  cavabını verdi , xalq  da bir nəfər kimi orduya, Ali Baş Komandana etimadını ortaya qoydu.

Bu etimad     44 gündə qazanılmayıb. 17 il  davam edən  ardıcıl cə məqsədyönlü fəaliyyətin nəticəsində mümkün olub.   Xalqımızın  Prezidentimizin  rəhbərliyi ilə  üçrəngli  bayrağımız  ətrafında  cəm olması Ordumuzun  qələbəsini labüd etdi. Müharibə  düşmənlərimizin  kapitulyasiyası ilə başa  çatdı.  Amma    keçmiş işğal altında olmuş ərazilərdə təcavüzkar ünsürlər, hələ də  terroristlər qalmaqdadır. Ərazilər  başdan-ayağa  minalanıb.    Xaricdən və daxildən hələ də qələbəmizi  ram edə bilməyən qüvvələr  var. Hələ də təxribatlar davam edir, yəni  mübarizə  aktuallığı   bir  ay öncə necə idisə, bu gün də elədir. Bu  gün də hərb əsgərləri  necə səngərlərdədirsə, söz, sənət əsgərləri  də  eləcə müsəlləh  olmalıdır, ideoloji savaşların önündə getməlidirlər. Qəzetçiliklə, televiziyonçuluqla məşğul olmaq başqa şeydir,  əsgərləri olmaq  başqa.  Açığını deyim ki,  Böyük Vətən müharibəsi başlayandan istər telekanallarda ,  istərsə də mətbuat səhifələrində müharibə ab-havası  heç     müharibədən  əvvəlki  vaxtlarda olduğundan heç də   fərqlənmədi. Müəyyən fəaliyyət var idi, amma zəif idi, kordinasiyalı deyildi, çevik deyildi.

Sosial şəbəkələr  olmasa idi,   bir qədər  də  məlumatsızlıq  vakkumuna  düşmüş kimi olardıq.

 Müharibə dövrünün ədəbiyyatı, musiqisi, teelviziyası  bizə  müstəqil Azərbaycanın   bir  qəhrəmanını  təqdim etmədi. Bir mahnı  bəstələnmədi, yazıçılar, bəstəkarlar cəbhələrdə olmadı, bir  zabitimizdən və yaxud bir  cəsur  əsgərimizdən  oçerk  hazırlanmadı  və s.

  Bu gün kapitulyasiyadan 72 gün keçir.   Sosial şəbəkələrdə    əsgər və zabitlərimizin zəfər yolu ilə bağlı  elə  hadisələr, süjetlə paylaşılır ki, bunlar hələ  həvəskar  yayımdan başqa  bir şey deyildir. Bunların heç  biri itib-batmamalıdır.  Torpaqlarımız üçün  canını, qanını qurban  edən oğullarımızın döyüş yolu  haqqında  məlumat və faktlar, xatirələr, şəkil  və süjetlər  canıyananlıqla toplanmalı tariximiz  üçün, gələcək  Vətən müdafiəçiləri üçün  bir salnamə hazırlanmalıdır. Bunun üçün düşünülmüş   bir  xətt müəyyən edilməlidr.

Amma bu gün özəl telekanallarda, informasiya agentlikləri və saytlarda  təqdir olunmaq balansı şou sənətçilərinin  xeyrinədir.   Elə məlumatlar, elə   şəkillər paylaşılır ki, elə  latihələr   düzülüb qoşulur ki,  bunlar müharibə ideologiyamızın  tam əksinə idi.

Biz  istər  hər  zaman  "Ana və Uşaq.az” portalının səhifələrində bu barədə düşünə bildiyimiz qədər,  görə bildiyimiz qədər  mülahizə və  təkliflərimizi ifadə etmişik, ayrı-ayrı saytlarda  bu  mövzuda  yazılanlara    hər  vaxt  reaksiya vermişik.  Televiziya və mətbuatda  davam edən  sistemsizlik və özfəaliyyət haqqında  cəmiyyətdən müəyyən qədər etiraz səsləndirilsə də, bir  çox    məşhur sənət adamları,  jurnalistlər  bununla  bağlı narahatlıqlarını ifadə etsələr də,    bu istiqamətdə heç bir irəliləyiş olmadı. Aşınma  bu gün də davam edir .

Qulu müəllim iradlarında çox  haqlıdır  ki, özəl  kanallar  sahibkarlar  televiziyadan öz şəxsi dükanları  kimi  istifadə edirlər.  

 Mətbuatda,    özəl kanallarda   bu gün  üzdə olanlar daha çox kimlərdir, daha çox kimlər   danışır, daha çox kimlər əriştə kəsir, umac ovur:  elə   bizim  özəl kanallarımızın,  mətbuatımızın  zorən   populyarlaşdırdığı ,  yeri gəldi-gəlmədi  hər məsələyə  qatıb  rəy soruşduğu ,  mikrafon verdiyi   Əli Mirəliyev, Nadir Qafarzadə, meyxanaçı Samir,  Səməd Səmədov, Tünzalə, Abbas Bağırov, İzzət Bağırov, Manaf  Ağayev,  Lalə Məmmədova, Günay İbrahimli, Röya,  Elgiz, Tolik,     Murad Arif,  Afət Fərmanqızı,  Afaq Aslan və s.  Bu siyahı daha  uzundur.

 Əvvəlki yazımızda  elə Murad Arifin özünün    bir fikrini  sitat  gətirmişdik: "- Bu gün aparıcı olmaq su içmək kimi asan bir peşəyə çevrilib. Televiziyada olan insan ağıllı bir veriliş fikirləşir, qohum-əqrəbasından özünə sponsor tapır, onun dəstəyi ilə kanala gəlir və pulunu verib efirə çıxır. Televiziya aparıcısı olmaq su kimi asandır”.

 Murad Arifin  sitat gətirdiyimiz  müsahibəsindən daha başqa bir sitat: "Mahnı yazıram, musiqi bəstələyirəm, veriliş aparıram...

... azdığım mahnıları özüm ifa etmək istəyirəm. Hazırda bu layihə üzrə çalışıram”. Vikipediya səhifəsində  də  Murad  Arif   belə təqdim olunur: müğənni, bəstəkar, musiqi prodüseri, şoumen və jurnalist...

Bildiyimcə, M.Arif ixtisasca   beynəxalq iqtisadi münasibətlər    üzrə  mütəxəssisdir.  Onda  hələlik ictimaiyyətə məlum olan bu   5 ciddi fəaliyyət sahəsi üzrə qabiliyyət  necə ola  bilər?

Mən bir  dəfə onun musiqi bəstələdiyi və    yenə bu mətbuatın, özəl kanalların dilə-dişə saldığı, məşhurlaşdırdığı  mahnının  mətnini tapıb oxudum.   Yazıçılar İttifaqı Susur, Bəstəkarlar  İttifaqı susur,  Mədəniyyət  Nazirliyində olmur, telekanallar  da izləyiciçox  olsun deyə, hər şeyə göz yumur və yaxud  nələr  baş verdiyini, bunların   hansı auditoriya, necə auditoriya  yarada  biləcəyini görmürlər, üstündən  3-5 il keçəndən sonra    bu cür çoxsahəli  fəaliyyət sahəsi olanlar da  başlayırlar   Əli Mirəliyev  kimi,  Nadir Qafarlı kimi fəxri ad umu-küsüsü etməyə. Deyirlər ki, ölkələr gəziblər, Azərbaycanın hər bölgəsində olublar. Pərəstişkarları, izləyiciləri  saysız-hesabsızdır və s.

 Əvvələn, bunlar Azərbaycandan kənarda necə konsert verə bilərlər, hansı  ifanı dünya səviyyəsinə çıxara bilərlər? İkincisi, Zaur Kamalın öz verilişlərinə  kimləri dəvət etdiyini, verilişi necə apardığını görmürsünüzmü? Bu tipli verilişlərin hamısı belədir. Ona görə də  televiziyamız, mətbuatımız bu gün sovet  dövründəki  kütləviliyini, marağını, təsir  gücünü itirib. 

 Bu gün, doğrudan  da, televiziya aparıcısı olmaq  nə qədər asandırsa,  belə aparıcıların əhatəsində ekrana çıxıb müğənnilik etmək,  bir  qadın sənətçi ilə  klip çəkdirmək, verilişlərə dəvət olunmaq, manşetləri zəbt  etmək ondan  da  asandır. "Ne  ujeli"  ayda heç olmazsa ən azından   5-6 dəfə 3-4  saatlıq  toy tutmayacaqsan.  Hündür mərtəbəli binaların  təhlükəli vəziyyətdə  divarlarını   çöldən suvayan, rəngləyən inşaatçı kimi əziyyət çəkməyəcəksən,   hər an ürəyin  qorxudan ağzına gəlməyəcək,   gedib hansısa toyda yarım saat,  1 saat bu diringiləri  səsləndirəcəksən, onsuz da içkinin təsirindən  o vəziyyətdə   hər  züy səsi onları  lap  kövrəldəcək, qızışanı bir az da qızışdıracaq. Yarım saatlıq, 1 saatlıq  toyun qiyməti   3 min manatdan 7  min manatadək olacaq, inşaatçı 3 ay  mancanaqdan sallanıb fasad rəngləyir, bu pulu ala bilmir. İsti yerdə oturursan, ürəyin istəyən yemək, meyvə, içmək də stolunun üstündə sərgi kimi. Rəqqasələr də   əhatəndə.

İnsanlar haqlı olaraq  belə nizama   çox narazıdır. Bunu aidiyyəti yaradıçı təşkilatlar,  televiziya və mətbuat  rəhbərləri düşünməlidir, İdeologiyamıza, sənətimizin, ədəbiyyatımızın təbliğinə məsul edilmiş şəxslər  fikirləşməlidir.

 Tutaq ki, mədəniyyətimizin bağrında şıdırğı gedən  bu  sənətçilərin poeziya haqqında  anlayışları yoxdur,  onlar şeir  haqqında ən  sadə biliklərə malik deyillər. Bəs Yazıçılar Birliyi,   Bəstəkarlar İttifaqı, bəs Mədəniyyət Nazirliyi, bəs Televiziya və Mətbuat şuraları, telekanallar özləri niyə loyallıq edirlər, bu cür  zəif  mətnlərin televiziya və radio  kanallarına yol tapmasına  nə üçün  göz yumurlar? Bəzən tanınmış bəstəkarlar özləri  belə zəif mətnlərə mahnı bəstələyirlər.  Təqdim etdiyimiz və  edəcəyimiz  bu mahnı mətnlərinə fikir verin,  bunlar poeziya  nümunəsi  hesab edilə bilərmi? Bu mahnının sevgililərdə (o da guya ha) yaratdığı assosiasiya  onları hara aparıb çıxacaq.  Pozulan evliliklərin keyfiyyət tərkibinə fikir versəniz,   çox böyük hissəsi   yeni evlənənlərin hesabınadır.

 Mən   hesab edirəm ki, belə diringi mahnıarın  sürətlə artmasında ən ciddi cavabdehlik adlarını çəkdiyim qurumların  üzərinə düşür.

Davamı var...