"İlan vuran yatmış, ac  qalan  yata bilməmiş". Bu, bir el qənaətidir. İxtiyar qocalarımız, ağbirçək  nənələrimiz  demək istəyir ki,  çörək həyatımız üçün bu qədər  

zəruri qidadır. ilan vuran, baxmayaraq ki,  ciddi xəsarət alıb,   o da yata bilər, sakitləşə bilər, amma  ac uşaq  qarnı doymayınca yatmaz. 

bu barədə nə qədər deyilsə də, yazılsa da,   nənə-babalarımızın  qənaətlərinə  əhəmiyyət vermirik. Hər gün həyatda çörəyə qarşı edilən nankorluğun şahidi oluruq.

Bir qədər  mərkəzdən aralı rayonlarda  elə bir həyət, məhəllə tapammazsan ki, hər   binanın qarşısında məişət tullantıları üçün ayrılmış ərazidə   nəinki çörək qırıntıları, hətta bütöv çörəklərə  rast gəlməyəsən.

 Çörək bütün  nemətlərin ən dəyərlisi, di gəl  şüuru, dərrakəsi olan həmcinsimiz onu zibilliyə atır. Təqdim etdiyim şəkillərin  son 7-si bizim məhəllədə qarşılaşdığım mənzərələrdir, özü də hər gün. Deməli, uşaqlı-böyüklü hamımız çörəyə qarşı  hörmətsiz münasibət bəsləyirik.  Deməli, məktəblərimizdə uşaqlara çörəklə bağlı öyrədilənlər  bir dərs məlumatından başqa bir şey deyilmiş. Belə olmasaydı, məktəbli uşaq çörəyi atmaq üçün  zibilliyə gətirməzdi.

Televiziya, kütləvi informasiya vasitələri heç bir mahiyyət kəsb etməyən  şou mövzularından yox, çörək dəyərlərindən, çörəyə qarşı naşükürlük edənlərdən yazsınlar.

Dünyada əbədi sərvət yoxdur, hər nemət tükənə bilər. Amma  qoruya bilsək, ehtiram bəsləyə bilsək, həmişə istifadə edə bilərik.